“การสำเร็จความโง่ด้วยตนเองเป็นกวีนิพนธ์เชิงปรัชญาไร้ฉันทลักษณ์ ที่แสดงมุมมองความคิดร่วมสมัยผ่านการใคร่ครวญถึงนิยามของถ้อยคำสำคัญต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องหรือมีบทบาทต่อชีวิตผู้คนในยุคปัจจุบัน นำเสนอด้วยท่าที ย้อนแย้ง ยียวน หยิกหยอก และเย้ยหยัน ในลักษณะหลังสมัยใหม่ หรือ postmodermism
ถ่ายทอดความหมายของคำแต่ละคำด้วยมุมมองสองขั้วตรงกันข้าม ที่ขัดแย้งกันเองในลักษณะปฏิทรรศน์ หรือ paradox สะท้อนความไม่เที่ยงแท้ของนิยามแห่งคำ ที่แต่ละคนสามารถตีความแตกต่างกันได้ร้อยแปดพันเก้า นำไปสู่ทางตันอันน่าเศร้าของการถกเถียงข้อพิเคราะห์ทางปรัชญา เมื่อภาษาและถ้อยคำเพียงง่าย ๆ ก็ยังมิอาจหาข้อสรุปนิยามความหมายที่ตายตัวและเห็นพ้องต้องกันได้
อย่างไรก็ดีด้วยน้ำเสียงและการใช้ภาษาในลีลาขบขัน ทีเล่นทีจริง ของ ธัชชัย ธัญญาวัลย ก็นับเป็นการเปิดมุมมองใหม่ ให้เราได้หันมาเฉลิมฉลองและภาคภูมิใจใน “ความโง่เขลา” ของมวลมนุษยชาติ ผู้มิอาจตอบข้อคำถามแห่งปวงปรัชญาสูงสุดได้ ซึ่งสุดท้ายก็อาจมิใช่เรื่องใหญ่โตแต่อย่างใด ในมุมมองแบบหลังสมัยใหม่ ทั้งยังกลับกระตุ้นให้เราได้หันมาสำรวจ รัก และเอ็นดู “ความโง่” ในตัวเราเองโดยไม่รู้สึกรังเกียจอีกต่อไป ด้วยการตระหนักซึ้งว่า “ความโง่” คือประตูเพียงบานเดียว อันจะนำเราไปสู่ความฉลาดรู้ในภายภาคหน้า
การสำเร็จความโง่ด้วยตนเอง จึงเป็นงานกวีนิพนธ์ที่มีลีลาสดใหม่ ล้ำสมัย ท้าทายกรอบขนบดั้งเดิมของแนวคิดทางปรัชญา ทัศนะต่อความโง่ฉลาด นิยามแห่งกวีนิพนธ์ ไปจนถึงความสำคัญของลีลาวรรณศิลป์ ที่แท้แล้วอาจเป็นเพียงสิ่งปรุงแต่งที่ลวงเราไปจากแก่นสารแห่งภาษาและถ้อยคำ ซึ่งควรทำหน้าที่เพียงเพื่อสื่อสารความคิด กวีนิพนธ์เล่มนี้จึงนับเป็นน้ำเสียงแปลกใหม่แห่งวงการกวีนิพนธ์ไทย เป็นงานวรรณกรรมสร้างสรรค์ที่กระตุกกระตุ้นให้เราต้องคิด และพิจารณาตามในทุก ๆ ความหมายของคำที่ยังกำกวมในโลกร่วมสมัยทุกวันนี้”
-คณะกรรมการคัดเลือกรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์) ประจำปี 2562